ندیدن خنده

قال الرّضا علیه السّلام :
انَ اَبى اِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا یُرى ضاحِکاً وَ کانَتِ الْکِاَّبَةُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتّى یَمْضِىَ مِنْهُ عَشْرَةُ اَیّامٍ، فَاِذا کانَ الْیَوْمُ العْاشِرُ کانَ ذلِکَ الْیَوْمُ یَوْمَ مُصیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ ... .
امام رضا علیه السّلام فرمود:
هرگاه ماه محرّم فرا مى رسید، پدرم (موسى بن جعفرعلیه السّلام ) دیگر خندان دیده نمى شد و غم و افسردگى بر او غلبه مى یافت تا آن که ده روز از محرّم مى گذشت ، روز دهم محرّم که مى شد، آن روز، روز مصیبت و اندوه و گریه پدرم بود.
امالى صدوق ، ص 111

چشم گریان

قالَ رسولُ اللّه صلّى اللّه علیه و آله :
یا فاطِمَةُ! کُلُّ عَیْنٍ باکِیَهٌ یَوْمَ الْقیامَةِ اِلاّ عَیْنٌ بَکَتْ عَلى مُصابِ الْحُسَینِ فَاِنِّها ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعیمِ الْجَنّةِ.
پیامبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله فرمود:
فاطمه جان !روز قیامت هر چشمى گریان است ؛ مگر چشمى که در مصیبت و عزاى حسین گریسته باشد، که آن چشم در قیامت خندان است و به نعمتهاى بهشتى مژده داده مى شود.
بحارالانوار، ج 44، ص 293

چرا عزاداری امام حسین علیه السلام را قبل از شهادت ایشان می گیریم؟

با سلام خدمت دوستان عزیز
یکی از دوستان سوالی پرسیده بود با این مضمون که چرا عزاداری امام حسین علیه السلام را قبل از شهادت ایشان می‌گیریم در حالی که عزاداری باید بعد از شهادت باشد.
پاسخ:
اولا: روایتی از قول امام رضا علیه السلام است که فرموده‌اند: انَ اَبی اِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا یُری ضاحِکاً وَ کانَتِ الْکِاَّبَةُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ (۱) یعنی: هرگاه ماه محرّم فرا می‌رسید، پدرم (موسی بن جعفرعلیه السّلام) دیگر خندان دیده نمی‌شد و غم و افسردگی بر او غلبه می‌یافت. این روایت خود گواه بر این است که سیره خود معصومین بر این بوده که از آغاز محرم عزاداری می‌کردند.
ثانیا: از آنجا که حادثه کربلا در سالهای قبل اتفاق افتاده در هر صورت (چه بعد از عاشورا عزا داری شود و چه قبل از عاشورا) بعد از واقعه خواهد بود.
ثالثا: کاروان امام حسین روز دوم محرّم سال ۶۱هجری وارد کربلا شد (۲)، بعد از آن سپاه کوفیان به تدریج وارد شدند و عزا و مصیبت خاندان اهل بیت (ع) از‌‌ همان زمان آغاز شد. یعنی در واقع مصیبت و سختی خاندان اهل بیت، مدت‌ها قبل از عاشورا آغاز شده بود. سپس روز نهم (تاسوعا) کاروان امام را محاصره کامل کرده وروز دهم (عاشورا) آن بزرگوار و یارانش را به شهادت رساندند. بنابراین چون اصل گرفتاری حضرت از دهۀ اول محرم آغاز شده است، پیروان حضرت از اوّل محرم عزاداری می‌کنند.
رابعا: عشق و محبت به اباعبدالله الحسین باعث شده دوستداران آن حضرت پیش از تاسوعا و عاشورا سیاهپوش شوند
خامسا: این عزاداری یک عزاداری معمولی نیست بلکه تبدیل به فرهنگ فراگیر شده لذا زمان و مکان خاصی ندارد.
سادسا: مراسم عزاداری سید الشهداء بستگی به عرف منطقه و جامعه دارد لذا اگر در جایی عزاداری بعد از تاسوعا و عاشورا باشد اشکالی ندارد. ودر ایران اینگونه رسم شده که از ابتدای محرم عزا داری می‌کنند.

منابع:
۱-امالی صدوق، ص ۱۱۱
۲-مقتل معصومین، ج۲، ورود به نینوا، ص۲۳۵

ان لقتل الحسین حراره

پیامبر صلى الله علیه و آله:

إنَّ لِقَتلِ الحُسَینِ حَرارَةً فی قُلوبِ المُؤمِنینَ لاتَبرُدُ أبَدا

شهادت حسین سلام الله علیه آتشى در دل مؤمنان درانداخته است که هرگز سرد نخواهد شد .

مستدرک الوسائل : ج ۱۰ ، ص ۳۱۸

با یاران امام حسین بیشتر آشنا شویم

عبدالله ابن یَقطُر حِمیری:

عبدالله اهل مدینه و از قبیله حمیر و یمنی الاصل می‌باشد. مادرش‌ام قیس ابن ذریح، پرستار امام حسن و امام حسین علیه السلام بوده است. (۱) وی (عبدالله ابن یقطر حمیری) از یاران رسول اکرم (ص) به شمار می‌آمد ونقش سفیر را در حماسه امام حسین (ع) ایفا کرد. هنگامی که مسلم بن عقیل (ع) از مردم کوفه بیعت گرفت، نامه‌ای را خدمت امام فرستاد وآن حضرت را به عزیمت به سوی کوفه ترغیب کرد. امام نیز در مکّه پاسخی به این نامه نوشت وآن را به عبدالله بن یقطرداده تا به کوفه ببرد. عبدالله در منطقه قادسیه، توسّط حصین بن تمیم دستگیر شده وبه نزد عبید الله بن زیاد فرستاده شد. او در بازجویی مقاومت کرد وچیزی نگفت. عبیدالله ابن زیاد به او گفت: بالای دارالاماره برو و به درغگو پسر دروغگو لعنت بفرست. او بالای دارالاماره رفت و گفت:‌ای مردم! من فرستاده حسین ابن فاطمه بنت رسول الله هستم تا او را علیه پسر مرجانه و پسر سمیه آن حرامزاده پسر حرامزاده یاری کنم. درآن حال ابن‌زیاد دستور داد عبدالله را از بالای قصر به زمین پرتاب کنند. استخوان‌های عبدالله شکسته شد. او هنوز رمقی جان در تن داشت که عبدالملک بن عمیر لخمی که قاضی و فقیه کوفه بود، سر رسید و او را با کارد سر برید. (۲)
هنگامیکه خبر شهادت عبدالله به امام حسین (ع) رسید، امام خطبه‌ای ایراد کرده و فرمود‌ای مردم طرفداران ما، ما را‌‌ رها کردند و مسلم، هانی، قیس بن مسهر و عبدالله بن یقطر کشته شدند، در این هنگام امام روی به همراهان کرده و در ادامه دادن راه آنان را آزاد گذاشت. [بسیاری از افراد که بنا بر امیال و خواسته‌ای دنیوی همراه امام شده بودند، رفته و تنها کسانی که از مدینه همراه امام بودند ماندند. (۳)

منابع:
۱- ابـصـار العـین، ص ۹۳
۲- الارشاد، ج ۲، ص ۷۱
۳- تاریخ‏ الطبری، ج‏۵، ص۳۹۸

همین نزدیکی هاست

هـــمین نــزدیـکی هـاست...
پــایــیـزی بــا
عــطر مُــحَــرم
حـســــین ...

صلی الله علیک یا ابا عبدالله الحسین علیه السلام

نماز اول وقت

امام صادق (ع): «هر که نمازهاى واجب را در اول وقت بخواند و درست ادا کند، فرشته آن را پاک و درخشان به آسمان رساند و آن نماز فریاد زند خدا تو را حفظ کند چنانچه حفظم کردی و تو را به خدا سپارم چنانچه مرا به فرشته‏اى کریم سپردى و هر که بدون عذر بعد از وقتش، آن را بدون دقت و ارتباط معنوی لازم بخواند، فرشته آن را سیاه و تاریک بالا برد و آن نماز فریاد کشد خدا ضایعت کند چنانچه ضایعم کردى و رعایتت نکند چنانچه رعایتم نکردى...»(1)

منبع: وسائل الشیعة، ج 4، ص 123 و 124

با یاران امام حسین علیه السلام بیشتر آشنا شویم

مسلم ابن عقیل (علیه السلام):
وی فرزند عقیل، عموزاده و صحابی گرانقدر پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و نوه ابوطالب، پدر گرامی علی علیه‌السلام، و کنیه‌اش ابوداود بود. مادرش از زنان آزاد نَبْط و از خاندان «فرزندا» به شمار می‌رفت. و احتمالًا نژادی ایرانی داشت. (۱) مسلم بن عقیل پس از ورود به دوران جوانی با رقیه و به قولی‌ام الکثوم دختر امیر مومنان علی علیه‌السلام، پیوند زناشویی بست. (۲) در دوران خلافت حضرت علی علیه‌السلام در جنگ صفین حضور داشت و همراه امام حسن علیه‌السلام و امام حسین علیه‌السلام و عبدالله بن جعفر در می‌منه سپاه با دشمن به نبرد پرداخت. همچنین در روزگار امامت امام حسن علیه‌السلام از یاران با وفا و بر جسته آن حضرت به شمار می‌رفت. وی پس از شهادت امام حسن علیه‌السلام همراه امام حسین علیه‌السلام رهسپار مکه شد. (۳)
نامه‌های فراوان و فرستادگان مردم کوفه، امام حسین علیه‌السلام را بر آن داشت که برای اطمینان بیشتر کسی را به کوفه بفرستد تا درباره دعوت کوفیان تحقیق کند. از این رو مسلم را فرا خواند و در نامه‌ای برای مردم کوفه چنین نوشت: «من برادر، پسرعمو و مطمئن‌ترین فرد خانواده‌ام را به سوی شما فرستادم و به وی دستور دادم تا نظر برگزیدگان و خردمندان شما را برای من بنویسد. پس، با پسر عموی من بیعت کنید و او را تنها نگذارید». سپس نامه را به مسلم داد و فرمود: «من تو را به کوفه می‌فرستم، خداوند هر آنچه را که مورد رضا و علاقه اوست برای تو مقدّر خواهد کرد و من امیدوارم که با تو در مرتبه شهدا قرار گیریم، پس بر تقدیر پروردگار خشنود باش.» نیز فرمود: «هر‌گاه به کوفه رسیدی نزد مطمئن‌ترین فرد منزل کن، از خاندان ابوسفیان بر حذر باش و مردم را به اطاعت من فرا خوان. اگر مردم را بر بیعت با من ثابت قدم یافتی بی‌درنگ مرا آگاه ساز تا طبق آن عمل کنم. در غیر این صورت با سرعت باز گرد.» همچنین او را به تقوا، مدارا با مردم و کتمان مأموریت خود سفارش فرمود. پس او را در آغوش گرفت و هر دو گریستند و یکدیگر را وداع گفتند. (۴) مسلم بن عقیل در نیمه ماه رمضان سال ۶۰ هجری مخفیانه به سمت مدینه حرکت کرد. قیس بن مسهر صیداوی، عبدالرحمان بن الکدن ارحبی و عمارة بن عبید سلولی نیز او را در این سفر همراهی می‌کردند. با انتشار خبر ورود مسلم به کوفه، رفت و آمد شیعیان به خانه ابن مسیب آغاز گردید مردم به دیدار مسلم می‌شتافتند و با او بیعت می‌کردند. وقتی خبر به ابن زیاد رسید، سران شهر را گرد آورد و آنان را با تهدید و تطمیع مطیع خویش ساخت. با ایجاد جو رعب و وحشت و دستگیری‌ها، بیم و هراس بر مردم سایه افکند و مردم از دور مسلم پراکنده شدند. مسلم بن عقیل در کوفه تنها ماند به گونه‌ای که از هجده هزار نفر که با او پیمان بستند به هنگام مغرب تنها سی نفر باقی مانند و شب هنگام حتی یک نفر هم باقی نماند. مسلم شب به خانه طوعه رفت و پس از آنکه جایگاه او برای ابن زیاد معلوم شد نیروهایی فرستاد، مسلم از خانه بیرون آمد و در کوچه‌ها و میدان شهر یک تنه با سربازان ابن زیاد جنگید تا آنکه گرفتار شد. او را به قصرابن زیاد بردند. مسلم در آنجا سه وصیت کرد که مسلما به وصیت سوم عمل نشد. اول هفتصد درهم بدهکارم آنچه دارم بفروشید و وام را بپردازید. دوم جسدم را در گوشه‌ای به خاک سپارید و سوم به حسین بن علی خبر دهید که به کوفه نیاید. پس از گفتگوهای تندی که رد و بدل شد، به دستور ابن زیاد، او را بالای قصر برده، سر از بدنش جدا کردند و پیکرش را به زیر افکندند. (۵) سر مسلم را همراه سر هانی نزد یزید فرستادند. شهادت مسلم بن عقیل، روز هشتم ذیحجه سال ۶۰ بود.

منابع:
۱-فرسان الهیجاء، ص۶۳
۲- المعارف، ص۲۰۴
۳- الامامة و السیاسة ج۲، ص۲۳۰
۴-الفتوح، ج ۵، ص۵۱-۵۳
۵-مقتل الحسین، مقرم، ص ۳۳۷.

جهل آدمیان دنیا دوست و تنهایی خون خدا

هر چند عاشورا در تاریخ یک روز بیشتر نیست اما سر شار ازدرس هایی است که حریت وانسانیت ،ایثار وفداکاری ،شجاعت وشهامت را به انسان می آموزد.

محرم ماهی که الفاظ عاجز از بیان وقایع ان است واقعه ای که اسلام بقائش را مدیون آن است هنوز بیش از 50سال از رحلت نبی مکرم اسلام نگذشته بود که حسین بن علی علیه السلام در حرکتی کاملا برنامه ریزی شده این واقع را در تاریخ بشریت رقم زد تابا طرح مسیری ابدی انسان را ازضلالت وگمراهی برهاند .
هر چند عاشورا در تاریخ یک روز بیشتر نیست اما سر شار ازدرس هایی است که حریت وانسانیت ،ایثار وفداکاری ،شجاعت وشهامت را به انسان می آموزد .اما سوالاتی را نیز در ذهن هر انسانی مطرح می کند که نیاز مند پاسخی قاطع ودقیق است .