بسم الله الرحمن الرحیم
وَ إِذا کُنْتَ فیهِمْ فَأَقَمْتَ لَهُمُ الصَّلاةَ فَلْتَقُمْ طائِفَةٌ مِنْهُمْ مَعَکَ وَ لْیَأْخُذُوا أَسْلِحَتَهُمْ فَإِذا سَجَدُوا فَلْیَکُونُوا مِنْ وَرائِکُمْ وَ لْتَأْتِ طائِفَةٌ أُخْرى لَمْ یُصَلُّوا فَلْیُصَلُّوا مَعَکَ وَ لْیَأْخُذُوا حِذْرَهُمْ وَ أَسْلِحَتَهُمْ (۱)
ترجمه: و هنگامى که در میان آن‌ها باشى، و (در میدان جنگ) براى آن‌ها نماز را برپا کنى، باید دستهاى از آن‌ها با تو (به نماز) برخیزند، و سلاح‌هایشان را با خود برگیرند و هنگامى که سجده کردند (و نماز را به پایان رساندند)، باید به پشتِ سرِ شما (به میدان نبرد) بروند، و آن دسته دیگر که نماز نخوانده اند (و مشغول پیکار بودهاند)، بیایند و با تو نماز بخوانند آن‌ها باید وسایل دفاعى و سلاح‌هایشان (را در حال نماز) با خود حمل کنند. 
تو ضیح: این آیه قرآن اشاره به نماز خوف دارد. (نماز خوف همان نماز یومیه است، ولی به صورت شکسته، مانند نماز مسافراست، خواه در سفر باشد و خواه در حضر، با جماعت خوانده شود، یا فرادی.) سید وسالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام از ابتدای حرکت و قیام، اساس حرکتش را دین اسلام و احیای احکام الهی و سنت پیامبر (ص) معرفی کرد و در تمام حوادث و برخورد‌ها، از دایره شرع و احکام الهی خارج نشد. در بین احکام اسلام، نماز اهمیت خاصی دارد و به هیچ وجه ترک پذیر نیست، حتی اگر نمازفوت گردد، باید قضای آن به جا آورده شود. اگر فردی عذر شرعی دارد و از به جا آوردن نماز در حالت ایستاده ناتوان است، باید تکیه دهد یا بنشیند یا نشسته تکیه دهد یا بخوابد، و خلاصه در هر صورت که برای او ممکن است، نماز را به جا آورد؛ با توجه به اهمیت فوق العاده نماز، برای حالت‌های خوف و خطر از جمله میدان جنگ که دشمن رو به رو است و حال هجوم دارد، دستور نماز خوف با ویژگی‌های خودش داده شده است. (۲) و امام حسین علیه السلام در روز عاشورا مطابق دستور شرع، نماز خوف خواند و به تکلیف شرعی خود عمل کرد.
منابع:
۱-سوره نساء، آیه۱۰۲
۲-مسالک، شهید ثانی، ج۱، ص ۳۳۲
