عبدالله ابن یَقطُر حِمیری: عبدالله اهل مدینه و از قبیله حمیر و یمنی الاصل می‌باشد. مادرش‌ام قیس ابن ذریح، پرستار امام حسن و امام حسین علیه السلام بوده است. (۱) وی (عبدالله ابن یقطر حمیری) از یاران رسول اکرم (ص) به شمار می‌آمد ونقش سفیر را در حماسه امام حسین (ع) ایفا کرد. هنگامی که مسلم بن عقیل (ع) از مردم کوفه بیعت گرفت، نامه‌ای را خدمت امام فرستاد وآن حضرت را به عزیمت به سوی کوفه ترغیب کرد. امام نیز در مکّه پاسخی به این نامه نوشت وآن را به عبدالله بن یقطرداده تا به کوفه ببرد. عبدالله در منطقه قادسیه، توسّط حصین بن تمیم دستگیر شده وبه نزد عبید الله بن زیاد فرستاده شد. او در بازجویی مقاومت کرد وچیزی نگفت. عبیدالله ابن زیاد به او گفت: بالای دارالاماره برو و به درغگو پسر دروغگو لعنت بفرست. او بالای دارالاماره رفت و گفت:ای مردم! من فرستاده حسین ابن فاطمه بنت رسول الله هستم تا او را علیه پسر مرجانه و پسر سمیه آن حرامزاده پسر حرامزاده یاری کنم. درآن حال ابن‌زیاد دستور داد عبدالله را از بالای قصر به زمین پرتاب کنند. استخوان‌های عبدالله شکسته شد. او هنوز رمقی جان در تن داشت که عبدالملک بن عمیر لخمی که قاضی و فقیه کوفه بود، سر رسید و او را با کارد سر برید. (۲)
هنگامیکه خبر شهادت عبدالله به امام حسین (ع) رسید، امام خطبه‌ای ایراد کرده و فرمود‌ای مردم طرفداران ما، ما را رها کردند و مسلم، هانی، قیس بن مسهر و عبدالله بن یقطر کشته شدند، در این هنگام امام روی به همراهان کرده و در ادامه دادن راه آنان را آزاد گذاشت. [بسیاری از افراد که بنا بر امیال و خواسته‌ای دنیوی همراه امام شده بودند، رفته و تنها کسانی که از مدینه همراه امام بودند ماندند. (۳)
منابع:
۱- ابـصـار العـین، ص ۹۳
۲- الارشاد، ج ۲، ص ۷۱
۳- تاریخ الطبری، ج۵، ص۳۹۸
